Σε σχόλιό του στο FB, ο καθηγητής κ. Αριστείδης Χατζής εκθειάζει τα κοινοβουλευτικά/«φιλελεύθερα» επιτεύγματα της Ελλάδος, κατά τις πρώτες δεκαετίες ζωής του μετεπαναστατικού κράτους. Ωστόσο, αίσθηση προεκάλεσαν οι υποτιμητιικές και ειρωνικές αναφορές του στο πρόσωπο του Καποδίστρια και η αξιολόγησή του ως «δικτάτορα»!
Ας δούμε, όμως, την άποψη ενός σημαντικού συγχρόνου λογίου για αυτά τα «φιλελεύθερα» επιτεύγματα, με επίκεντρο τα γεγονότα του 1843.
«Η εισαγωγή του βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στη χώρα, και μάλιστα πάνω στην βάση της καθολικής ψηφοφορίας, δεν υπήρξε αναγκαία κι αναπόδραστη απόρροια εσωτερικών διεργασιών, αλλά κατά πρώτο λόγο η απάντηση των Δυτικών Δυνάμεων στην ανυπακοή της οθωνικής κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής (υποστήριξη αλύτρωτων κτλ.) και συνάμα το μέσο, με το οποίο οι Δυνάμεις αυτές φαντάζονταν ότι στο εξής θα μπορούσαν να ασκήσουν πιο τελεσφόρα την επιρροή τους.»
Τάδε έφη Παναγιώτης Κονδύλης, στην εισαγωγή του στο έργο «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού».
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα, ποιά πρέπει να είναι η υπέρτατη αξία σε μια συντεταγμένη πολιτεία; Το ίδιο το πολίτευμα, με τα εξωτερικά του γνωρίσματα, ή η πρόοδος και ευημερία της Πατρίδος και του Έθνους;