Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο εν Ελλάδι πολιτικός βίος έχει δηλητηριαστεί από μια ακατάσχετη σκανδαλολογία, με πλέον προβεβλημένο θέμα τους ισχυρισμούς για εκτεταμένες παρακολουθήσεις θεσμικών προσώπων, εκτός νομίμων διαδικασιών.
Ως προκαταρκτικό σχόλιο θα κατέφευγα σε μια φράση που συχνάκις επανελάμβανε ο (παρεξηγημένος και από πολλές πλευρές συκοφαντηθείς) Στέλιος Παπαθεμελής: "όπου υπάρχει έλλειμμα επιχειρημάτων παρατηρείται περίσσεια ύβρεων". Συνεκδοχικώς, όταν το επίπεδο των πολιτικών μας αντιπροσώπων είναι τέτοιο, που αδυνατούν να αρθρώσουν ουσιώδη πολιτικό λόγο και να αντιληφθούν ακόμη την ουσία της πολιτικής, η καταφυγή στην σκανδαλολογία είναι αναμενόμενη. Με πολλούς νοσταλγούς και επιδόξους μιμητές του "αυριανισμού", που παριστάνουν τους δημοσιογράφους [1], να είναι πρόθυμοι να παράσχουν τις υπηρεσίες τους στις κομματικές φατρίες...
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα αφιέρωνα χρόνο και φαιά ουσία για να σχολιάσω τα όσα συμβαίνουν, αν η περιρρέουσα ρητορική δεν εξελισσόταν σε απειλή για την εθνική ασφάλεια και το κύρος θεσμών, όπως οι ένοπλες δυνάμεις, που χαίρουν ευρύτατης κοινωνικής αποδοχής. Διότι το πρωτοφανές, στην εν λόγω περίπτωση, είναι πως οι αναφορές σε σκάνδαλα δεν περιορίζονται στον κομματικό βούρκο, παρά επιχειρείται εμπλοκή και των ενόπλων δυνάμεων και μάλιστα εν μέσω κρίσιμης περιόδου για τα ελληνοτουρκικά! Και είναι κρίμα να οπισθοδρομήσουμε σε τέτοιες θλιβερές και επικίνδυνες καταστάσεις, όταν, από τα Ίμια και εφεξής, κατορθώσαμε τουλάχιστον να μείνουν οι ένοπλες δυνάμεις στο απυρόβλητο του επικοινωνιακού πολέμου των κομμάτων [2].