Πρόχειρη αποτίμηση ελληνοτουρκικής κρίσεως

Κάποιες βασικές παρατηρήσεις.

1. Δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε. Στον στρατιωτικό τομέα συνήθως οι επιδόσεις μας είναι καλές, στον πολιτικό χωλαίνουμε. Δεν θα ήθελα να επαναπαυθούμε στην υποχώρηση του τουρκικού στόλου και να υποκύψουμε σε ένα νέο Νταβός, για το οποίο θα απολογηθούμε με ένα νέο "mea culpa".
2. Το ελληνικό φιλότιμο διέπρεψε πάλι και αναφέρομαι στην τάχιστη κινητοποίηση στρατού και ναυτικού (η αεροπορία, ούτως ή άλλως, βιώνει μία κατάσταση διαρκούς επιφυλακής). Εικάζω πως εξετυλίχθησαν σκηνές ανάλογες με αυτές που περιγράφονται σε μαρτυρία για την προετοιμασία απόπλου του στόλου μας για τα Ίμια. 
3. Πολύ θετική εντύπωση μου προξένησε η διαχείριση της ροής των πληροφοριών και η απουσία φαινομένων Βερύκιου και Ευαγγελάτου. Επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στο ήθος και τον δεοντολογικό κώδικα των δημοσιογράφων, πιστώνω αυτό το γεγονός σε κάποιον κεντρικό επιτελικό σχεδιασμό.
4. Συνιστά σημαντική διπλωματική νίκη η παραδοχή του διεθνούς παράγοντος πως τα "αμφισβητούμενα" ύδατα είναι ελληνικά. Επισημαίνω πως δεν είναι μόνο η Τουρκία, που αμφισβητεί την διακαιοδοσία της Ελλάδος επί των υδάτων αυτών, αλλά και η Αίγυπτος.
5. Δεν αποκλείω οι Τούρκοι να επανέλθουν λίαν συντόμως.
6. Εάν οι τιμές του πετρελαίου δεν αυξηθούν συντόμως, προβλέπω να ατονεί η διαμάχη στην Α. Μεσόγειο. Οι υποθαλάσσιες εξορύξεις είναι κοστοβόρες και αποδίδουν κέρδος όταν οι τιμές πετρελαίου κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα. Και επειδή η σχετική τεχνογνωσία είναι κτήμα ολίγων πολυεθνικών (τα γεωτρύπανα των Τούρκων είναι μόνο για λεονταρισμούς!), μόνον, εφ' όσον δεν έχουμε ξανά άνοδο τιμών, οι συμφωνίες για την ΑΟΖ καθίστανται άνευ αντικρύσματος. Ίσως, όμως, αυτή η κατάσταση να μας ευνοεί, δεδομένου ότι, χωρίς ιδιαίτερο ανταγωνισμό και ενδιαφέρον, η σύναψη συμφωνιών με τα λοιπά κράτη γίνεται ευκολότερη. Εξ άλλου, όταν η Κύπρος, με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ξεκίνησε τις συμφωνίες για ΑΟΖ, δεν υπήρχε καμία προοπτική αμέσων εκμεταλλεύσεων (ίσως γι' αυτό η Τουρκία να ήταν υποτονική στις αντιδράσεις της). Απλώς εκείνες οι συμφωνίες απεδείχθησαν παρακαταθήκη για αργότερα, όταν οι συνθήκες μετεβλήθησαν.

Το 'εγώ', το 'εμείς' και η παθογενής ανυπακοή των Ελλήνων

Υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο, τιτλοφορούμενο "Νεοελληνική Φαυλοκρατία" (συγγραφέας ο Ευάγγελος Κοροβίνης), με αντικείμενό του τα σαθρά θεμέλια αυτού του κράτους, εκ της συστάσεώς του, που το οδήγησαν να είναι φορέας ικανοποιήσεως ιδιοτελών συμφερόντων και πελατειακών σχέσεων. Οι όποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού του, δυστυχώς, ήταν αποσπασματικές και απέτυχαν.

Το προλογίζει ο Θεόδωρος Ζιάκας και εκεί συνεισφέρει μια ασυνήθιστη σκιαγράφηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, χαρακτηρίζοντας τον Έλληνα ως ένα εντόνως εγωιστικό/ατομοκεντρικό υποκείμενο!

"Η ελληνική ατομικότητα είναι ο αμιγέστερος ατομικός τύπος ανθρώπου που εμφανίστηκε στην ιστορία. Ο πολιτισμικός αυτός τύπος έχει θετικά και αρνητικά. Τα θετικά αναγνωρίζονται στην ανοδική πλευρά της εξελικτικής καμπύλης του, ενώ τα αρνητικά τα βλέπουμε να υπερτερούν στην καθοδική της πλευρά, κατά την οποία το 'Εγώ' αυτοτοποθετείται υπεράνω κάθε συλλογικής αξίας. Είναι το άτομο που έχει χάσει μέσα του την ικανότητα του συλλογικώς υφίστασθαι. ... Η φαυλοκρατία, για να αναδυθεί και να εμπεδωθεί, καλλιέργησε έντεχνα και υπέρμετρα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής ατομικότητας."

Για την Αγια-Σοφιά

Έχω την αίσθηση ότι το κυρίαρχο αίσθημα εις τας Αθήνας, από την ενέργεια Ερντογάν να μεταβάλλει την χρήση της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, δεν ήταν οργή, ούτε αγανάκτηση, αλλά αμηχανία!

Οι οξείες λεκτικές αντιδράσεις από ελληνικής πλευρά για το ζήτημα αυτό εκτιμώ ότι προκλήθηκαν όχι τόσο από το γεγονός της αλλαγής χρήσεως του ναού, καθ' εαυτό, αλλά από την απογοήτευση των ηγετικών μας ομάδων για την διάψευση των ουτοπικών τους οραμάτων για "εξημέρωση του θηρίου", μέσω Ε.Ε. και για εκδυτικισμό/εκπολιτισμό της Τουρκίας.