Κάθε γλώσσα εκφράζει έναν πολιτισμό· αποτελεί, δηλαδή, ένα μέσον αποτυπώσεως εννοιών που έχει παραγάγει ο εν λόγω πολιτισμός. Επί παραδείγματι, δεν συναντούμε σε άλλες γλώσσες, πλην της ελληνικής, την λέξη φιλότιμο, διότι – προφανέστατα – δεν έχει αναπτυχθεί η ιδιότητα αυτή σε άλλους πολιτισμούς.
Η ελληνική γλώσσα είναι διαχρονικό δημιούργημα ενός υψηλοτάτου επιπέδου πολιτισμού, του ελληνικού (αναφέρομαι βεβαίως στις διαχρονικές αρχές και αξίες του ελληνικού πολιτισμού και όχι στο σημερινό πολιτισμικό μας επίπεδο, που παραπέμπει μάλλον σε Οθωμανούς υπηκόους) και έχει δύο εκπληκτικά χαρακτηριστικά: α) αποκαλύπτει την σημασία των λέξεών της μέσω της ετυμολογίας (σχέση σημαίνοντος-σημαινομένου) και β) έχει αστείρευτη συνθετική ικανότητα λέξεων.
Εν τούτοις, εδώ και ένδεκα έτη
από την εισαγωγή του όρου «debate»
στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο (θυμίζω ότι η διαδικασία αυτή πραγματοποιήθηκε
για πρώτη φορά στην πατρίδα μας κατά την προεκλογική περίοδο του 1996), κανείς
δεν έχει κατορθώσει να αποδώσει επιτυχώς τον όρο στην ελληνική γλώσσα.