Μετά την παρέλευση και του τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου για τον τέως βασιλέα της Ελλάδος, θα ήθελα να σχολιάσω, εξ αφορμής του θανάτου αυτού, την σχέση μας (ως συλλογικού υποκειμένου) με το παρελθόν.
Ο θάνατος και οι διαβουλεύσεις για το είδος της κηδείας του βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄ ανέδειξαν πάλι φοβίες, παραλογισμούς και φανατισμούς που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα ενός συγχρόνου λαού (και κράτους), ο οποίος θα έπρεπε να μεριμνά για το μέλλον του, έχοντας λογαριαστεί με την ιστορία του. Αλλά μάλλον το τελευταίο αποφεύγεται συστηματικώς και καταλήγει τροχοπέδη για την ουσιαστική μας πρόοδο...
Ας εξετάσουμε κάποια επί μέρους ζητήματα. Διευκρινίζω ότι δεν με αφορά η αποτίμηση της πορείας του μεταστάντος [1], αλλά το πώς και γιατί αντιμετωπίσαμε με συγκεκριμένο τρόπο τον ίδιο, τόσο εν ζωή, όσο και στον θάνατό του.