Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Μ. Ανατολή (η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου ήταν η θρυαλλίδα, αλλά προηγήθηκαν δύο άλλα εξίσου σημαντικά - ίσως και σχετιζόμενα - γεγονότα, η απόφαση των G20 για τον εμπορικό δίαυλο IMEC και η παύση της αμερικανικής βοήθειας προς την Αίγυπτο) έχουν θέσει ξανά στο επίκεντρο της προσοχής μας την μακροχρόνια διένεξη Ισραηλινών και Αράβων της Παλαιστίνης.
Στην Ελλάδα, όμως, διακρινόμαστε από μία ευρεία προκατάληψη (αν και μειούμενη, με την πάροδο των ετών) κατά του Ισραήλ, απότοκο ίσως "αριστερίστικων" αντιλήψεων, που κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο εν είδει δογμάτων και της ετεροβαρούς πολιτικής μας στάσεως υπέρ των Αράβων [1], τουλάχιστον μέχρι το 1990.
Χωρίς να υπεισέλθω, λοιπόν, σε ανάλυση των τρεχουσών συνθηκών και εκτίμηση σεναρίων, θα επιχειρήσω να καταγράψω μια αντίθετη οπτική, κάποιους γενικότερους λόγους για τους οποίους το Ισραήλ θα έπρεπε να είναι αξιοζήλευτο και πρότυπο για την Ελλάδα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προτρέπω σε έναν άκρατο μιμητισμό).