Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσεως, πολλά μεταπολιτευτικά θέσφατα έχουν αρχίσει να αμφισβητούνται από την κοινή γνώμη, μεταξύ αυτών και το "Πολυτεχνείο".
Οι υπερασπιστές της "γενιάς του Πολυτεχνείου" είθισται να χρησιμοποιούν κατά των επικριτών τους το εύκολο όπλο της μομφής ως "νοσταλγών της χούντας".
Δεν συμμερίζομαι, όμως, ότι το "Πολυτεχνείο" επιχειρείται να απαξιωθεί από νοσταλγούς της δικτατορίας. Για τον απλούστατο λόγο πως έχει απαξιωθεί στην συνείδηση του κόσμου εξ αιτίας της υπερβολικής καπηλείας του από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του!
Διότι πολλοί εξ όσων συμμετείχαν στα συμβεβηκότα διέπραξαν μία μεγάλη ύβριν. Προσπάθησαν (και κατάφεραν εν πολλοίς) να αναγάγουν τα γεγονότα του 1973 σε υψίστης σημασίας γεγονός της ελληνικής ιστορίας (ισότιμο ή και ανώτερο του έπους του 1940), ώστε να εξυψώσουν και τις δικές τους προσωπικότητες. Και η ύβρις συνεπάγεται νέμεσιν. Η οποία νέμεσις άργησε αρκετές δεκαετίες, αλλά κατέληξε στην σημερινή χλεύη και περιφρόνηση αυτών των γεγονότων.
Κατά τον ίδιο τρόπο που η δικτατορία ευτέλισε έννοιες, όπως η φιλοπατρία και η θρησκευτικότητα, οι συμμετασχόντες στο Πολυτεχνείο, το 1973, ευτέλισαν την ίδια τους την προσπάθεια, με τον μετέπειτα πολιτικό τους βίο. Διότι ορθή η κριτική στα κακώς πεπραγμένα από την δικτατορία, αλλά, μετά το 1974, έχουμε να υπερηφανευθούμε για κάποια επιτυχία; Μήπως στην εξωτερική πολιτική, την οικονομία ή στις επιστήμες; Δεν τολμώ καν να αναφέρω την δημόσια τάξη! Ή μήπως η πορεία αυτής της χώρας προς την παρακμή επιταχύνθηκε;
Κανένας οπαδός της δικτατορίας δεν υπηρέτησε την νοσταλγική αναπόληση αυτού του καθεστώτος περισσότερο από τους τότε πολεμίους του. Ομολογώ ότι ανεφώνησα πολλές φορές "Πού είσαι ρε Παπαδόπουλε;", την περίοδο 2006-07, όταν έχασα μία ολόκληρη ακαδημαϊκή χρονιά, ως φοιτητής, εξ αιτίας των κινητοποιήσεων και καταλήψεων κάποιων χαϊδεμένων περιθωριακών (υποκινουμένων από κόμματα και καθηγητές), που θεωρούσαν εαυτούς συνεχιστές της "γενιάς του '73".
Το μόνο που μπορεί να αποκαταστήσει το κύρος της μνήμης του "Πολυτεχνείου" είναι όσοι έντιμοι απέμειναν από την γενιά εκείνη να σταματήσουν να διατρανώνουν τον αγώνα τους εναντίον εκείνης της δικτατορίας και να στραφούν κατά των τότε συντρόφων τους (που μεταλλάχθηκαν πολύ γρήγορα σε καθεστώς, μετά το 1974), έχοντας - πλέον - ως πρόταγμα αυτό που δεν κατόρθωσε ποτέ να εμπεδώσει το νεοελληνικό κράτος από συστάσεώς του, την Ε Υ Ν Ο Μ Ι Α .
ΥΓ1: Ακόμη
προσπαθώ να αντιληφθώ την λογική όσων εξεγέρθηκαν τότε, σε μία περίοδο
που οδεύαμε προς εκλογές, με τον Μαρκεζίνη (κατ’ εμέ από τις
σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα στην Ελλάδα και
με σημαντικό συγγραφικό έργο) και όχι νωρίτερα ή μετέπειτα, όταν οι
συνθήκες ήταν χειρότερες. Παραθέτω, άνευ λοιπού σχολιασμού, μία μαρτυρία
γνωστού διπλωμάτη της εποχής, για τα γεγονότα του 1973 και τις αιτίες
τους, από επιστολή του στο "Βήμα".
https://www.tovima.gr/2011/07/02/politics/to-polytexneio-i-xoynta-kai-o-kisingker/
ΥΓ3: Με αφορμή τον κατάπλου στην Θεσσαλονίκη του αντιτορπιλικού "Βέλος", μήπως αυτό είναι μία άλλη ύβρις προς την Ιστορία; Το ΠΝ διατηρεί δύο πλοία-μουσεία, το "Αβέρωφ" και το "Βέλος". Είναι συγκρίσιμα αυτά που συμβολίζει το κάθε πλοίο; Και γιατί το "Βέλος" να τύχει τόσο μεγάλης προβολής, ενώ το αρματαγωγό "Λέσβος", με ηρωική και παράτολμη δράση στην Κύπρο, ένα έτος αργότερα, όπως και ο κυβερνήτης του Χανδρινός, παραδόθηκαν στην λήθη (ο δε Χανδρινός τελούσε υπό διαρκή δυσμένεια); Άξιζε περισσότερο να μεταφερθεί στις επόμενες γενεές το γεγονός του (εμφυλίου) "κινήματος του Ναυτικού" από το παράδειγμα ενός ανδρός και ενός πληρώματος που εξετέλεσαν στο ακέραιο το υπέρτατο καθήκον έναντι της πατρίδος, υπό τρομερά αντίξοες συνθήκες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.