Επανάσταση '21: Επιτυχής ή ατελής;

[ Εμπλουτισμένο στις 03/04/2022 κείμενο, κατόπιν παρατηρήσεων του "Βελισαρίου", διαχειριστή του ομωνύμου ιστολογίου, τον οποίον και ευχαριστώ θερμότατα για την συνεισφορά του. ]

Σε αντίθεση με την 28η/10 και την άμεση, αυθόρμητη καθιέρωσή της, η 25η/3 εορτάσθηκε επισήμως για πρώτη φορά το 1838, σε εκτέλεση του βασιλικού διατάγματος 980/1838, το οποίο ανέφερε ότι:

Επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείας, θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ' εαυτήν εις πάντα Έλληνα, διό την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος, διό την κατ' αυτήν έναρξιν του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν Εθνικής Εορτής και διατάττομεν την διαληφθείσαν Γραμματείαν να δημοσίευση και ενεργήση το παρόν Διάταγμα.

Παρότι οι πρώτες αψιμαχίες στην Πελοπόννησο είχαν λάβει χώρα νωρίτερα και η πρώτη σημαντική πόλη (Καλαμάτα) ελευθερώθηκε στις 23/3, δεν ήταν καθόλου παράλογο ή άτοπο το σκεπτικό της θρησκευτικής και εθνικής συνεορτής. 

Εκείνο που με προβληματίζει, όμως, είναι γιατί παραμελούμε συστηματικώς την πρωταρχική επαναστατική κίνηση του Υψηλάντη, στην Μολδοβλαχία, στις 24/2.

Ο Mearsheimer, η Ουκρανία, η Ρωσία και η "Δύση"

Όταν συνέτασσα το άρθρο μου για την ουκρανική κρίση, παρέπεμψα - μεταξύ άλλων - σε προγενέστερες κρίσεις Αμερικανών αξιωματούχων, με εκείνην του καθηγητή διεθνών σχέσεων John Mearsheimer σε άρθρο του "Foreign Affairs", το 2014, να έχει δεσπόζουσα θέση. 

Αγνοούσα, όμως, την πρόσφατη (01/03/2022) συνέντευξή του στο περιοδικό "New Yorker", όπου, εκτός από μια ανασκόπηση των παλαιών θέσεών του, προβαίνει σε κάποιες εκτιμήσεις για την εξέλιξη της κρίσεως αλλά και μια γενικότερη κριτική της αμερικανικής μεταψυχροπολεμικής εξωτερικής πολιτικής.

Η συνέντευξη αυτή είναι η επιτομή της θουκυδιδείου αντιλήψεως για τον κόσμο και αξίζει να μελετηθεί εν όλω και εις βάθος. Ακολούθως αποδίδεται στα ελληνικά μια σύνοψη των κυριοτέρων θέσεών της (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου, όπως και οι επικεφαλίδες των ενοτήτων που, εν πολλοίς, υποκαθιστούν τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου Isaac Chotiner).

Η ουκρανική κρίση και η Ελλάδα

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στις 24 Φεβρουαρίου, υπήρξε το ερέθισμα για την αφύπνιση ψυχροπολεμικών συνδρόμων και πρακτικών. Το πιο απαισιόδοξο σύμπτωμα, που παρατηρώ, είναι οι μανιχαϊστικές ερμηνείες των γεγονότων, στον απλοϊκό άξονα καλού-κακού. 

Ελλείψει σφαιρικής ενημερώσεως για τις τρέχουσες εξελίξεις, καθώς οι πηγές είναι περιορισμένες, ελεγχόμενες και φιλτραριζόμενες, σε αμφότερες τις πλευρές, θα επιχειρήσω μια γενικότερη προσέγγιση.

Προφανώς και ένα τέτοιο πολυσύνθετο ζήτημα δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, αλλά ευελπιστώ να φωτίσω κάποιες πτυχές του που δεν έχουν αναδειχθεί από την κυρίαρχη οπτική των ΜΜΕ.