Προ μηνός, ο Απόστολος Δοξιάδης αφιέρωσε ένα άρθρο του στην Τουρκία, το καθεστώς Ερντογάν και την μειούμενη απήχησή του, με τον βαρύγδουπο τίτλο "Το τέλος του Ερντογάν".
Δεν θα ασχοληθώ με τον μελλοντολογικό χαρακτήρα των γραφομένων του για την πορεία του ερντογανικού καθεστώτος, αλλά με κέντρισε ιδιαιτέρως η κατακλείδα του: "... μακάρι και για την Τουρκία αλλά, βέβαια, και για την Ελλάδα, της οποίας η διεθνής θέση προϋποθέτει μια όσο γίνεται πιο δημοκρατική και ορθολογική διακυβέρνηση στη γείτονα χώρα."
Πόσο ακριβής, όμως, είναι η τετριμμένη διατύπωση ότι μια "δημοκρατική" Τουρκία είναι προς το συμφέρον μας; Πόσο πραγματιστικό είναι, επίσης, ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Και πόσο σοβαρά έχουμε ασχοληθεί, ως χώρα, με την επεξεργασία σεναρίων για την εκμετάλλευση προς όφελός μας των εσωτερικών εξελίξεων στην γείτονα χώρα;