Τα εκτεταμένα επεισόδια ανά την επικράτεια της Ελλάδος, που ξεκίνησαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου 2008, είναι ενδεικτικά της διαλύσεως που υπέστη η χώρα αυτή και της καταστάσεως διαρκούς παρακμής στην οποία ευρίσκεται από το 1974 και έπειτα. Αδιανόητες σε οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία του κόσμου (πλην ίσως των χωρών του Τρίτου Κόσμου) καταστάσεις, όπως η κατάληψη δημοσίων κτιρίων - πολλάκις από άτομα που δεν έχουν καν την ιδιότητα του πολίτου - ή το «πανεπιστημιακό άσυλο» και ο αποκλεισμός εθνικών οδών, στην Ελλάδα (ή επί το ορθότερον Ελλαδιστάν, κατά τον καθηγητή Χ. Γιανναρά) θεωρούνται «δημοκρατικές κατακτήσεις του αγωνιζόμενου λαού». Οποιαδήποτε προσπάθεια, έστω υποτυπώδης, άρσεως ή περιορισμού των παραλόγων αυτών φαινομένων θεωρείται «φασιστική», «αντιδραστική», «αντιλαϊκή» κ.α.
Το χειρότερο είναι πως στην Ελλάδα δεν υφίσταται πλέον κοινωνία. Ακόμη και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αντιθέτως, οι ελληνικές κοινότητες διέσωζαν μία συνείδηση συλλογικότητος. Η διά βαναύσου προπαγάνδας επικράτηση ιδεών ξένων προς την ελληνική πολιτισμική παράδοση (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός κ.α.) έχει οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ένα πρωτοφανές επίπεδο πρωτογονισμού. Όπως χαρακτηριστικώς ετόνιζε ο Ίων Δραγούμης, από το 1907 ήδη, κρίνοντας το στερεότυπο της «ταξικής πάλης», «… ο ανοιχτός και άγριος πόλεμος αναμεταξύ μια κοινωνική τάξη και μια άλλη είναι σημάδι πως διαλύνεται μια κοινωνία …». Σήμερα, η ευρεία κυριαρχία αυτών των ατομοκεντρικών και αντικοινωνικών αντιλήψεων, σε συνδυασμό με την δυσλειτουργία του κράτους το οποίο έχει (θεωρητικώς) την αποστολή να εμποδίσει την υποταγή του αδυνάτου στον ισχυρό, έχει μεταβάλλει την Ελλάδα σε ζούγκλα, όπου επικρατεί ο ισχυρότερος.