Ο "πόλεμος των τηλεγραφημάτων" (Οκτώβριος 1912)

Καθοριστικής σημασίας για την σημερινή μορφή του ελλαδικού κράτους υπήρξε η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, από τον Ελληνικό Στρατό (ΕΣ), στις 26/10/1912. 

Το επίτευγμα αυτό, ωστόσο, έχει επισκιασθεί από μια διχαστική αντιδικία, ως προς το ποιός ήταν ο ιθύνων νους, στον οποίον πρέπει να πιστωθεί η προσάρτηση της Θεσσαλονίκης και αν υπήρξαν ή όχι αντιρρήσεις για την πορεία του ΕΣ προς αυτήν.

Είναι θλιβερό ότι αυτή η διχοννωμία είναι απότοκος του διχασμού της περιόδου 1915-17, κατάλοιπα του οποίου εξακολουθούν να μολύνουν την ιστορική έρευνα και να καλλιεργούν ένα - αδικαιολόγητο - κλίμα εσωτερικής αντιπαλότητος, πλέον του ενός αιώνος αργότερα!

Ακολούθως, θα επιχειρήσω να διαλευκάνω το ζήτημα, με βάση όσα επίσημα τεκμήρια είναι διαθέσιμα.

ΔΕΘ της παρακμιακής εθιμοτυπίας ή "μικρό Davos";

Για άλλη μια χρονιά, η καθιερωμένη εθιμοτυπία επί τη ενάρξει της ΔΕΘ τηρήθηκε στο ακέραιο: διήμερη ταλαιπωρία των κινουμένων εντός Θεσσαλονίκης, λόγω κυκλοφοριακών ρυθμίσεων/απαγορεύσεων, για να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις επισήμων και οι λογής διαδηλώσεις, τουριστική περιήγηση στην Θεσσαλονίκη για όλους τους αξιωματούχους εξ Αθηνών, κενολογίες πολιτικών, τυποποιημένη συνθηματολογία διαδηλωτών και βεβαίως ακατάσχετες υποσχέσεις παροχών, πολλές εξ αυτών επαναλαμβανόμενες κατ' έτος!

Διερωτώμαι ποιό το νόημα όλων αυτών των πολυεξόδων εκδηλώσεων, με μηδενικό θετικό αντίκτυπο στην ζωή της Θεσσαλονίκης...

Οι επιλογές της Ελλάδος κατά τον "Αττίλα-ΙΙ"

Με αφορμή την συμπλήρωση πεντηκονταετίας από τα γεγονότα του 1974, στην Κύπρο, ο δικηγόρος Γεώργιος Τσουκαλάς δημοσιοποίησε τις σκέψεις του, με δύο άρθρα στο ιστολόγιο "ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ", στις 20/07/2024 και 14/08/2024.

Διαφωνώντας στην προσέγγισή του, κατέθεσα τις ενστάσεις μου ως σχόλια στο 2ο άρθρο του. Εξ αυτού του γεγονότος (σχόλια και ανταπαντήσεις) παρήχθη ένας ενδιαφέρων και κόσμιος (κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο, δυστυχώς...) γραπτός διάλογος.

Ακολουθούν, κατά χρονολογική σειρά, όλα τα σχετικά κείμενα.

Σχέση υψηλής στρατηγικής και εξοπλιστικής πολιτικής

Ο γνωστός διεθνολόγος Αθανάσιος Πλατιάς, δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα επισκόπηση της ελληνικής υψηλής στρατηγικής για την παρελθούσα πεντηκονταετία (1974-2024).

https://www.in.gr/2024/07/26/in-analysis/peninta-xronia-ellinikis-ypsilis-stratigikis-1974-2014-apotimisi/

Δυστυχώς, όχι μόνον δεν μπορώ να αναιρέσω την απαισιοδοξία που αποπνέει το κείμενο για το μέλλον, αλλά μάλλον θα την ενισχύσω, προσθέτοντας κάποιες παρατηρήσεις σε μια κρίσιμη παράμετρο, που δεν θίγει σε βάθος το άρθρο: την ασυνέπεια υψηλής στρατηγικής και εξοπλιστικής πολιτικής.

Πόσο "ανθέλληνας" είναι ο Trump;

Μια αναζωπυρωμένη διαφωνία στον ελλαδικό μικρόκοσμο (που αρέσκεται στον οπαδικό διχασμό, με μικρονοϊκά έως ανύπαρκτα επιχειρήματα), είναι αν ευσταθεί η άποψη πως ο Trump είναι "ανθέλληνας", λόγω των στενών προσωπικών σχέσεών του με τον Ερντογάν.

Κατ' αρχάς, απορρίπτω μετά βδελυγμίας κάθε χαρακτηρισμό "ανθ-/αντι-" ή "φιλο-" για οποιονδήποτε πολιτικό της αλλοδαπής. Η μηδαμινή πολιτική μας παιδεία αποκαλύπτεται από το ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως στην πολιτική υπάρχουν μόνο συμφέροντα και κάθε αξιοσέβαστος πολιτικός (πρέπει να) είναι ταγμένος στην υπεράσπιση εκείνων της χώρας του.

Ελλάς... η χώρα της υπερβολής και της υποκρισίας!

Εξοργίστηκα, διαβάζοντας για το περιστατικό με την αναγραφή των ονομάτων των θυμάτων των Τεμπών στην πλατεία Συντάγματος.

Ίσως επειδή εξέλιπαν οι ήρωες, στην εποχή μας, αδυνατούμε να διακρίνουμε την διαφορά των ηρώων από τα θύματα. Το να χάσει κάποιος την ζωή του, παρά την θέλησή του, τον καθιστά βεβαίως συμπαθή (και τους οικείους του, που βιώνουν την απώλεια), αλλά δεν μπορεί να είναι πρότυπο, μόνον εξ αυτής της ιδιότητός του.

Για όσους συναισθάνονται, τα μόνα γραπτά στο Σύνταγμα είναι τα τοπωνύμια όπου εδόθησαν καθοριστικές μάχες για την πορεία του Έθνους.

Το να εξισώνονται τα ονόματα κάποιων αδικοχαμένων παιδιών (που ουδείς αμφισβητεί την τραγικότητα του θανάτου τους) με τους πεσόντες στους εθνικούς πολέμους είναι τουλάχιστον ύβρις και δείγμα απαιδευσίας.