Έχω την αίσθηση ότι το κυρίαρχο αίσθημα εις τας Αθήνας, από την ενέργεια Ερντογάν να μεταβάλλει την χρήση της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, δεν ήταν οργή, ούτε αγανάκτηση, αλλά αμηχανία!
Οι οξείες λεκτικές αντιδράσεις από ελληνικής πλευρά για το ζήτημα αυτό εκτιμώ ότι προκλήθηκαν όχι τόσο από το γεγονός της αλλαγής χρήσεως του ναού, καθ' εαυτό, αλλά από την απογοήτευση των ηγετικών μας ομάδων για την διάψευση των ουτοπικών τους οραμάτων για "εξημέρωση του θηρίου", μέσω Ε.Ε. και για εκδυτικισμό/εκπολιτισμό της Τουρκίας.
Ο εμμονικός μας προσανατολισμός στην ανεδαφική και βουλησιαρχική πολιτική αυτήν, από την εποχή Σημίτη και έπειτα, δεν επέτρεπε την εξέταση εναλλακτικών σεναρίων.Κατά τούτο, οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον Ερντογάν, που αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, πίσω από το - δήθεν - ευρωπαϊκό προσωπείο της και αναγκάζει την Αθήνα να προβληματισθεί. Είναι ενδεικτική ενός διαφαινομένου (πρώιμου, ακόμη) κλίματος μεταστροφής το άρθρο πρώην εμβληματικού "σημιτοφρουρού", που διερωτάται αν αξίζει "να πεθάνουμε για το Καστελλόριζο;".
Ως προς την Αγία Σοφία και την χρήση της, προσωπικώς με ενοχλεί και με θλίβει ότι ο ναός είναι υπό κατοχή. Δεν διαφοροποιεί την ενόχλησή μου το πώς τον χρησιμοποιεί ο κατακτητής (οι αντιδράσεις του οποίου καταδεικνύουν την πλήρη επίγνωσή του ότι βρίσκεται σε ξένα χώματα). Και μόνο οι μιναρέδες που προσετέθησαν στο μνημείο θεωρώ ότι το βεβηλώνουν, ασχέτως αν χρησιμοποιούνται ή όχι (το ίδιο ισχύει και για την Ροτόντα Θεσσαλονίκης). Για να μην αναφερθώ στο πόσο σεβόμαστε εμείς την κληρονομιά του μνημείου, όταν το επικαλούμαστε για ονοματοδοσία ποδοσφαιρικού γηπέδου!!!