Το χειρότερο είναι πως στην Ελλάδα δεν υφίσταται πλέον κοινωνία. Ακόμη και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αντιθέτως, οι ελληνικές κοινότητες διέσωζαν μία συνείδηση συλλογικότητος. Η διά βαναύσου προπαγάνδας επικράτηση ιδεών ξένων προς την ελληνική πολιτισμική παράδοση (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός κ.α.) έχει οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ένα πρωτοφανές επίπεδο πρωτογονισμού. Όπως χαρακτηριστικώς ετόνιζε ο Ίων Δραγούμης, από το 1907 ήδη, κρίνοντας το στερεότυπο της «ταξικής πάλης», «… ο ανοιχτός και άγριος πόλεμος αναμεταξύ μια κοινωνική τάξη και μια άλλη είναι σημάδι πως διαλύνεται μια κοινωνία …». Σήμερα, η ευρεία κυριαρχία αυτών των ατομοκεντρικών και αντικοινωνικών αντιλήψεων, σε συνδυασμό με την δυσλειτουργία του κράτους το οποίο έχει (θεωρητικώς) την αποστολή να εμποδίσει την υποταγή του αδυνάτου στον ισχυρό, έχει μεταβάλλει την Ελλάδα σε ζούγκλα, όπου επικρατεί ο ισχυρότερος.
Για την διάλυση του κράτους και των δομών του (κυρίως αυτών που αφορούν στην Παιδεία και στην Ασφάλεια) υπεύθυνες είναι τρεις συμπλεγματικές κατηγορίες ατόμων που κυριάρχησαν στον δημόσιο βίο τα τελευταία 30 και πλέον έτη.
- Αυτοί που θέλουν να εκδικηθούν το κράτος για το γεγονός ότι δεν τους επέτρεψε κατά την κομμουνιστική ανταρσία του 1944 να εντάξουν την Ελλάδα στον «σοσιαλιστικό παράδεισο».
- Αυτοί που πολεμούν το κράτος νοιώθοντας τύψεις για την δειλία τους και την αδράνειά τους την περίοδο 1967-1974 και προβαίνουν σε πράξεις «αναδρομικής αντιστάσεως».
- Αυτοί που αναγνωρίζουν τα κακώς κείμενα, αλλά δεν τολμούν να πάρουν δραστικά μέτρα για την διόρθωσή τους, από φόβο μήπως χαρακτηρισθούν «δεξιοί» ή «φασίστες» από τις δύο προηγούμενες κατηγορίες ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι προτιμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες στον – ανύπαρκτο – «μεσαίο χώρο».
Υπό φυσιολογικές συνθήκες άνθρωποι που κατατάσσονται στις ανωτέρω περιπτώσεις θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο ψυχαναλυτικών ερευνών. Δυστυχώς, αποτελούν κυρίαρχο ρεύμα στην Ελλάδα και είτε παράγουν πολιτική (με την ευρεία έννοια του όρου) είτε γίνονται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από ξένα συμφέροντα και πολιτικούς καιροσκόπους.
Στην γενίκευση της παρακμής συντελούν κατά καθοριστικό τρόπο οι «στρατιές απαιδεύτων» που έχει παραγάγει το – απορυθμισμένο από τις πολλές μεταρρυθμίσεις – εκπαιδευτικό σύστημα και οι οποίες μετατρέπονται ευκόλως σε θύματα προπαγάνδας και αθύρματα στα χέρια επιτηδείων.
Το δυστύχημα της 6ης Δεκεμβρίου
Δεν είναι δυνατόν να εκφέρω γνώμη για το δυστυχές συμβάν, διότι, όπως όλοι μας, δεν διαθέτω επαρκή στοιχεία για το τί συνέβη. Θεωρώ, ωστόσο, άκρως απαράδεκτη την, εκ των προτέρων και άνευ στοιχείων, τηλεοπτική καταδίκη του αστυνομικού και την παράλληλη ηρωοποίηση του θύματος. Όσο υπερβολική και να ήταν η αντίδραση του αστυνομικού προϋποτίθεται, οπωσδήποτε, κάποια πρόκληση από το θύμα.
Εντύπωση μου προκαλεί και η «απονομή χάριτος» στους γονείς του θύματος. Εάν το παιδί τους έπαιζε με μολότοφ και παρίστανε τον «επαναστάτη» φέρουν τεράστια ευθύνη είτε για την καθοδήγησή του σε τέτοιες ατραπούς, είτε για τον ελλιπή γονικό τους έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση είναι ηθικοί συναυτουργοί του θανάτου του παιδιού τους. Ο άλλος ηθικός συναυτουργός είναι ο «ιδεολογικός καθοδηγητής» του εφήβου, είτε αυτός είναι φυσικό πρόσωπο είτε κομματικός φορέας.
Η υποκρισία και η ανανδρία
Η στάση που τήρησαν, τόσο τα ΜΜΕ&Α (Μέσα Μαζικής Επιβολής & Αποχαυνώσεως), όσο και οι πολιτικοί ήταν καθ’ όλα απαράδεκτη. Και εάν τα αχαλίνωτα ΜΜΕ&Α μας έχουν συνηθίσει να λειτουργούν χωρίς ηθικούς φραγμούς, με γνώμονα τον εντυπωσιασμό και όχι την πολύπλευρη και αμερόληπτη ενημέρωση, με έκπληξη παρετήρησα το σύνολο των πολιτικών μας να γίνονται περισσότερο χαμερπείς από ότι συνήθως και να προβαίνουν σε εξευτελιστικές δηλώσεις και ενέργειες προσπαθώντας να εξευμενίσουν τον όχλο των καταστροφέων. Όσο για την ασύδοτη δράση των ΜΜΕ&Α και για αυτήν ευθύνονται πρωτίστως οι πολιτικοί, οι οποίοι ανέχονται αυτό το καθεστώς λειτουργίας τους έναντι ανταλλαγμάτων που εισπράττουν από τους μεγαλοεπιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον συγκεκριμένο χώρο.
Διερωτώμαι, πάντως, εάν το ίδιο πλήθος συλλυπητηρίων τηλεγραφημάτων έλαβαν και οι οικογένειες αστυνομικών που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος. Και ας μην λησμονούμε ότι το θύμα δεν ήταν και υπόδειγμα εφήβου, το οποίο θα πρέπει να μιμηθούν και άλλοι. Μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή ήταν. Είναι σύμπτωμα, λοιπόν, εσχάτης καταπτώσεως του αξιακού συστήματος της κοινωνίας μας οι συλλυπητήριες δηλώσεις, σε μια τέτοια περίπτωση, σύμπαντος του πολιτικού κόσμου (του ανωτάτου άρχοντος της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένου), όταν επιδεικτικώς έχουν αγνοηθεί από το ελλαδικό κράτος άνθρωποι, όπως επί παραδείγματι οι πολεμιστές της Κύπρου, που προσέφεραν πάμπολλα στην πατρίδα.
Η γενίκευση των επεισοδίων και τα αίτιά τους
Γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη η εντύπωση πως η γενίκευση και η ραγδαία επέκταση των επεισοδίων είναι αποτέλεσμα λαϊκής δυσαρέσκειας για την επιδείνωση της οικονομικής καταστάσεως τα τελευταία έτη και για τα σκάνδαλα που απεκαλύφθησαν προσφάτως. Η ταχύτητα, ωστόσο, και το γεωγραφικό εύρος εξαπλώσεως των αναταραχών (ακόμη και σε πρεσβείες του εξωτερικού) υποδηλοί όχι αυθόρμητη αντίδραση, αλλά προπαρασκευαστική οργάνωση και κεντρικό συντονισμό.
Βεβαίως, εάν τέτοιες, στασιαστικού τύπου, ενέργειες δεν κατασταλούν αμέσως, είναι μεγάλος ο αριθμός εκείνων που είναι πρόθυμοι να προστρέξουν στα επεισόδια είτε για προσποριστικούς λόγους (πλιάτσικο) είτε για ψυχοπαθολογικούς (εκτόνωση μέσω βανδαλισμών, όπως συχνά συμβαίνει στα γήπεδα). Ισχύει στην εν λόγω περίπτωση η παροιμία: «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται». Όσο για μαθητές, φοιτητές, συνδικαλιστές και λοιπούς αργόσχολους, που έσπευσαν σε πορείες, διαδηλώσεις και καταλήψεις, ισχύει η άλλη παροιμία: «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Ειδικά οι μαθητές θα έκαναν το παν προκειμένου να μην κάνουν μάθημα.
Συν τοις άλλοις η εξοργιστική ανοχή του κράτους στην λαθραία εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων λιμοκτονούντων εξ Ανατολών και εκ Βορρά (μεταξύ των οποίων προφανώς υπάρχουν και πράκτορες ξένων δυνάμεων) έχει δημιουργήσει μία πολυπληθή πέμπτη φάλαγγα, πρόθυμη να συνδράμει οποιαδήποτε ενέργεια στρέφεται κατά της Ελλάδος.
Όσον αφορά το βαθύτερο αίτιο αυτής της αναταραχής, πιστεύω ακραδάντως πως «πληρώνουμε» τις ενεργειακές συμφωνίες που συνήψε η Ελλάδα με την Ρωσσία. Παρ’ ότι η κίνηση της ενισχύσεως των δεσμών Ελλάδος – Ρωσσίας ήταν σωστή και επιβεβλημένη, πραγματοποιήθηκε βεβιασμένως και κατά άφρονα τρόπο, χωρίς δηλαδή να περιορισθεί, πρωτίστως, η δυνατότητα ξένης παρεμβάσεως στο εσωτερικό μας. Η εξωτερική πολιτική, συναρτάται με την εσωτερική ισχύ μίας χώρας και την δυνατότητα προβολής αυτής της ισχύος στο εξωτερικό. Εάν, λοιπόν, μία χώρα προβεί σε μεγαλειώδεις κινήσεις εξωτερικής πολιτικής χωρίς να έχει προηγουμένως μεριμνήσει για την ισχύ της στο εσωτερικό της, είναι βέβαιον ότι θα αντιμετωπίσει προβλήματα πολιτικής ασταθείας.
Επειδή, λοιπόν, τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται στην περιοχή είναι τεράστια, οι θιγόμενοι από τις ελληνορωσσικές συμφωνίες φαίνεται ότι προβαίνουν σε επιχείρηση αποσταθεροποιήσεως της Ελλάδος με απώτερο στόχο να ακυρωθούν οι συμφωνίες αυτές. Εξάλλου τα πρόσφατα επεισόδια δεν προέκυψαν ως «κεραυνός εν αιθρία», αλλά υπήρξαν το αποκορύφωμα ενός κλίματος που καλλιεργείται τεχνηέντως μετά το «άνοιγμα» της Ελλάδος στην Ρωσσία. Δεν είναι τυχαίο ότι και στην Βουλγαρία, «ανακύπτουν» συνεχώς εμπόδια στις προσπάθειες της χώρας για την υλοποίηση των σχετικών δεσμεύσεών της με τον αγωγό Πύργου (Μπουργκάς) - Αλεξανδρουπόλεως.
Όσο για την ανεξαρτησία των αυτοαποκαλουμένων «αναρχικών», εάν ακολουθηθεί η γνωστή αμερικανική συμβουλή «follow the money» και ερευνηθούν οι πηγές χρηματοδοτήσεώς τους, ίσως ανακαλυφθεί ότι είναι όργανα – εκουσίως ή ακουσίως – αυτών που υποτίθεται πως πολεμούν. Συνεπικουρικό επιχείρημα είναι ότι και στην Σερβία και στην Γεωργία και στην Ουκρανία έλαβαν χώρα σημαντικότατες πολιτικές μεταβολές τα τελευταία χρόνια, στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο διεδραμάτισαν διάφορες «ανεξάρτητες και αδέσμευτες» ΜΚΟ και άλλα «ευαγή ιδρύματα», τα οποία δεν ήταν και τόσο ανεξάρτητα.
Ο ρόλος του Κράτους και της Αστυνομίας
Ως συνήθως, η στάση της Αστυνομίας υπήρξε παθητική. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν επιρρίπτω ευθύνη στην Αστυνομία. Η Αστυνομία ευρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο των ΜΜΕ&Α και των συμπλεγματικών που κυριαρχούν στον δημόσιο βίο, όποιες και εάν είναι οι ενέργειές της. Εάν αδρανήσει θα κατηγορηθεί, για ανεπάρκεια, εάν πράξει το καθήκον της θα κατηγορηθεί, εξ ασημάντων αφορμών, για «υπερβολική και αλόγιστη χρήση βίας» για «καταπάτηση των δικαιωμάτων των εγκληματιών» κ.α. Είναι απολύτως φυσιολογικό, επομένως, οι αστυνομικοί να μην θέλουν να διακινδυνεύσουν την ζωή τους όταν δεν έχουν καμία απολύτως κάλυψη.
Όσο για τους μονίμους επικριτές της Αστυνομίας, εάν δεν είναι συμπλεγματικοί είναι «τσάμπα μάγκες» διότι λοιδορούν την Αστυνομία και την περιφρονούν, απολαμβάνοντας συνάμα την ασφάλεια που τους παρέχει. Και αναφέρομαι κυρίως σε μεγαλοδημοσιογράφους και πολιτικούς οι οποίοι κινούνται υπό την επίβλεψη των προσωπικών τους φρουρών, που τους παρέχει η Αστυνομία.
Πρέπει επί τέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η Αστυνομία, που έχει να αντιμετωπίσει εγκληματίες, δεν μπορεί να μεταχειρίζεται κανόνες του «savoir vivre» για να κάνει την δουλειά της. Θα αναγκαστεί να κάνει και χρήση βίας. Και είναι τουλάχιστον υποκριτικό να συστήνουμε από τους καναπέδες μας «αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία» σε αυτούς που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους στους δρόμους, όταν δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ μας, ούτε κατά διάνοιαν, παρόμοιες συνθήκες.
Είναι εξόχως ανησυχητικό, πάντως, το γεγονός της ατολμίας του Κράτους. Εάν προκαλείται τέτοια αναταραχή και παράλυση σε περίοδο ειρήνης, δεν τολμώ να συλλογισθώ τις επιπτώσεις μίας «ασύμμετρης επιθέσεως» πεμπτοφαλαγγιτών εν καιρώ πολέμου ή κατά την διάρκεια ενός «θερμού επεισοδίου» ή ακόμη και σε περιόδους οξύνσεως των ανοικτών ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής (Μακεδονικό, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά).
Η πρωτοφανής αυτή εσωτερική κρίση, κατέστησε επιβεβλημένη, κατά την άποψή μου, την αναθεώρηση από πλευράς του Κράτους των «πολιτικώς ορθών» αντιλήψεών του περί «ανθρωπισμού» στην άσκηση της πολιτικής. Το Κράτος δεν είναι «Ερυθρός Σταυρός» ούτε φιλανθρωπικό σωματείο. Αποστολή του είναι η προάσπιση των συμφερόντων των πολιτών του και η διεκδίκηση των δικαίων του Έθνους. Εάν αυτά προσκρούουν σε «ατομικά δικαιώματα» τρίτων, τότε αυτά υποχρεούται να τα παραβλέψει. Είναι παράλογο να θέτουμε τα «ατομικά δικαιώματα» ενός βανδάλου υπεράνω της κοινωνίας. Είναι, επίσης, παράλογο να γινόμαστε κέντρο υποδοχής λαθρομεταναστών για «ανθρωπιστικούς λόγους». Οι πεινασμένοι αυτού του κόσμου είναι μερικά δισεκατομμύρια. Αλίμονο εάν αυτούς όλους πρέπει να τους σώσει η Ελλάς, καταστρέφοντας τον εαυτό της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.